Terug naar mijn gevoel...

Hallo lieve mensen,

Zaterdag 11 januari ben ik  om 7 uur s’morgens  opgestaan want om 8 uur kwam de taxi me ophalen om me naar het vliegveld te brengen. Het was een uurtje rijden naar het vliegveld, om 12 uur vertrok mijn vliegtuig naar Myanmar. Het was maar 2 uurtjes vliegen. Daar aangekomen zag ik al meteen op het vliegveld dat dit land nog niet zo lang toeristen toelaat, een vliegveld zonder restaurantjes en souvenier winkeltjes, wel al ruimte ervoor  maar nog niks aanwezig. Er was wel een wisselkantoor dus heb wat dollars omgewisseld naar Myanmar kwats Ze hebben hier alleen brief papier en geen muntgeld dus en ik kreeg een dik pak geld in mijn handen gedrukt. Er kwamen meteen allemaal mannen op me af die vroegen of ik een taxi wilde naar de stad. Deze mannen overrompelen je op elk vliegveld in Azie  en  deze taxiritjes  zijn heel duur en als je nog niet gewend bent om te reizen dan trap je daar de eerste keer altijd in. Gelukkig ben ik al wat gewend wat dit betreft en zei rustig nee… en liep naar buiten om een sigaretje te roken. Toen zag ik een gratis shuttlle bus naar de stad en ben daar in gestapt.

Het  landschap in Myanmar is anders dan dat van Thailand, het heeft een klein beetje weg van Cambodja. Ze hebben hier ook palmbomen maar andere dan in Thailand. Veel groen en wijd uitgestrekte weilanden. Erg mooi om te zien. Na een uurtje bus zitten waren we in Mandaly. We werden ergens bij een busstation afgezet en ik moest op zoek naar een kamer om te slapen. Ik heb een tijdje rond gelopen maar ook hier kon je zien dat er nog niet zo lang toeristen werden toegelaten in dit land. Bijna geen guesthouses of hotels te bekennen, en diegene die er wel waren die waren heeel duur, erg vreemd.  Na toch wel een behoorlijke tijd zoeken had ik er dan eindelijk 1 gevonden. Het Garden hotel. Een kamer hier kost 18 dollar ( 20.000 kwat/ 14 euro). Dat was dan nog een goedkope kamer maar voor een lowbudget backpacker nog best prijzig. Gemiddeld kost een kamer hier tussen de 15 en 40 dollar, erg duur dus. Ik heb mijn spullen in mijn kamer gelegd, heb gedouched en ben de stad ik gelopen.

De mensen hier zijn duidelijk nog niet gewend aan blanke toeristen, toen ik rond ging lopen  door de stad zag ik ook bijna geen toeristen. Mensen staren je aan of je een alien bent, ze zijn wel allemaal heel vriendelijk en zwaaien naar je en lachen naar je. Dat dan weer wel. Heb best wel een deel van de stad gezien maar het is hier echt een hele andere wereld dan in alle landen die ik al heb bezocht. Ik kan het moeilijk uitleggen, maar het voelde heel raar. Er zijn bijna geen winkels .. maar kleine hokjes met hele ouderwetse kleding en spullen. Het was er heel druk en best wel vies overal. Er zijn bijna geen stoplichten,  alleen op de grote wegen dus het verkeer is een grote chaos. Wonderbaarlijk genoeg gaat dit volgens mij toch wel goed.
Mensen kauwen hier op een rood spulletje en  veel mensen hebben dan ook een vieze rode mond met rode tanden, ze kauwen op dat rode spulletje en spugen het dan uit, en door de hele stad op alle straten zie je dat mensen dat spul uitgespuugd hebben, best wel goor vond ik persoonlijk. Er is in Myanmar nog niet echt goed internet en of mobiele telefoon netwerk. Ik heb in de stad 1 internet cafeetje gezien, en bij een paar hotels is er wifi maar heeeeel traag en bijna niet te doen. Bij mijn hotel was er dus wel internet maar die kon ik bijna niet gebruiken omdat die veel te traag was. Het leek wel of ik terug in de tijd stapte toen ik deze stad in liep, ik kan echt met geen pen beschrijven hoe het was en hoe het voelde. En ondanks dat ik toch al wat gewent ben als doorgewinterde reiziger kreeg ik toch even een dikke cultuurshock over me heen.
De volgende dag leerde ik  gelukkig Norah en Zack uit Amerika kennen. Ze sliepen in het zelfde hotel als ik. We hebben een fiets gehuurd en zijn een middagje rond gaan fietsen,  dit was erg gezellig en fijn om even te fietsen zo in het zonnetje. We wilde naar het paleis in de stad maar de regering hier vraagt belachelijk hoge prijzen aan toeristen en we zijn  het paleis niet in gegaan. Te duur.
Tijdens het rond fietsen werd die cultuurshock nog groter, en ik  had er best wel moeite mee. Norah en Zack waren al meer dan een week in Myanmar en die zeiden dat reizen met bussen moeilijk gaat en dat zij ook even moesten wennen in het begin maar dat er wel mooie dingen te zien zijn.
We zijn na het fietsen nog even een biertje gaan drinken en Myanmar bier smaakt erg lekker. Ik vond het fijn dat ik Norah en Zack heb leren kennen en dat ik met hun een middagje iets leuks heb gedaan maar toch voelde ik me nog steeds niet echt op en top.

Zoals jullie weten heb ik op Ko Chang afscheid genomen van mensen die me na aan het hart liggen en ben ik mijn hartje verloren aan Ko Chang. Maar niet alleen aan Ko Chang. Ik moet eerlijk bekennen dat ik  op Ko Chang een heel leuk lief  en voor mij speciaal manwezen heb leren kennen en dus niet alleen Ko Chang heeft mijn hartje gestolen maar ook deze man. We hebben het samen even heel erg leuk gehad op Ko Chang en ik kwam erachter dat ik deze man en Ko Chang eiland en mijn Thaise vriendinnen best wel miste. En omdat mijn gevoel nog in Ko Chang was en ik niet optimaal kan genieten van een nieuw land als ik er met mijn gevoel niet bij  ben en ik duidelijk nog niet klaar was voor Myanmar heb ik besloten om mijn gevoel achterna te gaan en heb ik, met veel moeite door het trage internet, een ticket terug geboekt naar Thailand.

Ik wist niet of ik Thailand weer zo terug in mocht omdat ik er al 45 dagen was  geweest en had geen visum maar ik dacht ik neem gewoon de gok, zonder risico’s is het leven ook maar saai ;-)  Ik ben gewoon op de bonnefooi gegaan met het vertrouwen dat dit wel goed zou komen. Het was best wel even spannend  en mijn hart klopte in mijn keel bij de paspoort controle op het vliegveld in Bangkok,  maar ze zeiden niks en ik heb gewoon een stempel (visum) in mijn paspoort gekregen tot 7 februari. Dus dat is gelukkig allemaal goed gekomen en ik mag weer fijn een maand in Thailand blijven.

Terug komen in Thailand voelde als thuis komen en ik kom er achter dat ik toch wel heel veel van Thailand hou en hier best wel zou willen wonen. Ik heb 1 nachtje in Bangkok geslapen en heb gisteren om half 9 s’morgens  de bus genomen, terug naar Ko Chang. Mijn hele budget is in de war door deze aktie en ik zal het de komende weken heel rustig aan moeten doen maar het gaat in het leven om de mooie momenten, en die mooie momenten met hem zijn het dubbel en dwars waard. Het was een heel fijn weerzien gister  en ik heb nog geen seconde spijt gehad dat ik terug ben gegaan naar Thailand. En ik heb zelfs hetzelfde bungalowtje kunnen huren dus dat is heel fijn. Want dit is een heel mooi plekje.
Ik weet niet waar dit kleine liefdes verhaaltje eindigd en of ik hem hierna ooit weer zal gaan zien, hoogstwaarschijnlijk wel :-)  Misschien komt er wat leuks uit voort en misschien ook niet maar dat doet er op het moment niet zo toe want de nu momenten zijn fijn en dat is voor mij op dit moment het belangrijkste.

Ik ben pas 6 weken onderweg en heb al zoveel gezien en meegemaakt, echt fantastisch weer het reizen. Ik heb het echt gemist dat reis leven. Ik heb dus nog 4,5 maand te gaan en als ik er klaar voor ben ga ik  terug naar Myanmar. Ik weet nu wat me te wachten staat dus die cultuurshock zal de volgende keer een stuk minder zijn.

Ik blijf sowiso tot de 25 ste januari op Ko Chang wat ik daarna ga doen weet ik nog niet dat lezen jullie dan wel weer.

Liefs Carin