Virusje meegenomen uit Nederland.

Hallo lieve mensen,

Jullie zullen wel denken "hoe kan dat nou, ze is toch 3 weken in de tempel?"

Ik ben er dus alweer uit.

Maar laat ik vooraan beginnen.

Vrijdag 6 december heb ik rond 2 uur een taxi genomen naar de Doi Suthep tempel.

Toen ik eindelijk boven op de berg was moest ik me melden bij de monniken. Hier kreeg ik uitleg en de sleutel van mijn kamer, en heb mijn spullen uitgepakt en mijn witte kleding aangetrokken. Om 4 uur was de openingsceremonie.

De ceremonie was weer hetzelfde als vorige keer, en had zelfs weer dezelfde leraar. Vond het erg fijn om weer in de tempel te zijn.

Alleen nergens geen hond te bekennen. De hele hondenfamilie die er vorige keer  was, en waar ik zo'n fijn gezelschap aan had die was er niet meer..  niet 1tje, dit vond ik wel jammer. Hoop niet dat ze wat is over komen…ik hou het er maar op dat de hele hondenfamilie is verhuisd.

Het was weer even wennen om om 5 uur op te staan en zoveel te mediteren op een dag maar het was wel weer erg bijzonder om in deze tempel te mogen zijn. Het is ook zon mooie omgeving helemaal boven op een berg.

Ik voelde me niet helemaal lekker toen ik in de tempel kwam en heb daar verder niet echt aandacht aan besteed maar het blijkt dus dat ik hoogstwaarschijnlijk een griepvirusje mee heb genomen uit Nederland aangezien zo’n virus een incubatietijd heeft van pakweg 2 weken.

De 2e dag was ik ineens zo hondsberoerd en verkouden, dat was niet leuk meer. Heb aan de monnik in de tempel gevraagd of ze misschien medicijnen hadden, hij gaf me wat pijnstillers en volgens mij zag hij dat het niet goed ging want hij gaf me ook een termometer, en ik had inderdaad wat verhoging.

Heb de griep te pakken, ben hondsberoerd en snotverkouden. De leraar in de tempel zei dat het beter was om dan uit de tempel te gaan omdat ik anders alle andere aan zou steken en ik zo ook niet met het programma mee kon doen. Ik was diep teleurgesteld en ben noodgedwongen gegaan.

Tot mijn grote spijt moest ik dus na 2 dagen al weg. Soms zit het mee en soms zit het tegen. Ben met mijn zieke kop met een taxi terug naar de stad  gegaan. Heb wat rond gelopen met m’n backpack op m’n rug op  zoek naar een kamer en toen ik voor een hotel even verdwaasd in de rondte keek kwam er een klein aardig Thais vrouwtje naar buiten.

Ze vroeg of ze me kon helpen. Ik zei dat ik op zoek was naar een kamer. Ze zei dat de kamers in het hotel erg duur waren, (een kamer in het hotel kost 1200 bath.. dat is zo ongeveer 26 euro..) maar als je wil kan je wel bij mij slapen, ik heb een kamer te huur voor 300 bath (dat is 7 euro en dat is toch wel een veel beter prijsje). Ze zag denk ik  dat ik me helemaal niet goed voelde en ze vroeg hoe het met me ging. Ik zei dat ik ziek was en toen heeft ze haar man gebeld en die is me op komen halen en die heeft me naar hun huis gebracht.

Deze aardige mensen wonen in een leuk huisje waar ze 2 kamers hadden die ze verhuurde.Toen ik uitstapte riepen 2 kleine kinderen hello tegen me en kwam er een puppie op me af gelopen. Wat was ik blij zeg dat ik die vrouw tegen ben gekomen en dat ze me een kamer aanbood en me ook nog eens op liet halen door haar man.

Ik werd naar mijn kamer gebracht, hier stond alleen een 2 persoons bed in en een ventilator maar meer heb ik niet nodig. Er is in de hal een douche en een wctje, voor 7 euro ben ik helemaal tevreden. Heb wifi op de kamer dus ik ga op dit kamertje uitzieken en zo kan ik op mijn pctje uitzoeken wat ik verder ga doen.

De aardige man kwam ook nog eens een kan met water met ijsklontjes en een glaasje erbij brengen. Keilief!  Zo word ik zelfs nog een beetje verzorgt ook.

Ik vind het wel heeel jammer dat ik door een griepvirus de tempel uit moest maar ja het gaat zoals het gaat en het is zoals het is. Ziek zijn in Azie heb ik ook nog nooit meegemaakt, en alles moet een keer de eerste keer zijn.  Go with the flow.

Tijd om andere plannen te maken.. maar eerst beter worden.

Ik heb in de tempel een paar fotootjes gemaakt deze zullen wel heel veel op de foto’s lijken van vorige keer maar de tempel is te mooi om geen foto’s te maken.

Ik weet nu dus nog niet wat ik ga doen als ik beter ben  maar tot die tijd heb ik alle tijd om daar over na te denken.

Liefs Carin